بهترین لحظه ها

چه لذتی بالاتر از این که خودت با پای خودت بیفتی دنبال روزیت بین قبور شهدا.

مخصوصا آن ردیف هایی که خلوت ترند.

شاید یک عکسی، چشمان نافذی، نامی، سن و سالی مثل برق تو را بگیرد و میخکوبت کند...

یا شاید مادر شهیدی دعوتت کند به ضیافت دو نفره شان با پسرش. شاید یک جمله بگوید و متلاطم شوی...

یا از ته دل دعایت کند و تو را بس باشد برای عاقبت به خیریت...

یا شروع یک دوستی باشد با دانشجویی عاشق و مانوس با شهدا...

چقدر این رزق های معنوی می چسبند...