کاش تکنولوژی زودتر از این ها رشد می کرد...
کاش آنوقت ها که تو عازم جبهه بودی عکس گرفتن و فیلم برداشتن انقدر دم و دستگاه لازم نداشت.
کاش مثل الان اراده که میکردی می توانستی کلی از لحظه های ناب را ثبت کنی.
چقدر خوب میشد حد اقل کسی لحظه ی لباس رزم بر تن کردنت را، آخرین بوسه ی مادر بر پیشانی ات را،از زیر قرآن رد شدنت را، خداحافظی ات را،نگاه آخرت را که پر از شعف نیامدن بود ثبت می کرد.
و چه خوبتر کسی از آخرین سفارش ها به همسرت و در آغوش گرفتن دخترت فیلم بر میداشت.
اصلا خودت وصیت نامه ات را میخواندی و با صدای خودت ضبط می کردیم برای روز های نبودنت.
شاید خدا خواست که این ها همه فقط در ذهن مادر شهید و خواهر و همسر و... ثبت شوند.
شاید خدا خواست همه ی این عاشقانه ها خصوصی بماند.
شاید خدا خواست نسل بعدی ها فقط شنونده باشند..
.
.
شاید خدا خواست چشم بعضی مادر ها به درب خانه خشک شود...
پ.ن1: خوش به حال آنهایی که جدیدا خانواده شهید میشوند! حداقل چهارتا فیلم و عکس دلخوش کنک دارند که دلشان تنگ شد روزی شونصد مرتبه نگاه کنند.
پ.ن2:این ها خیالات بعد از تماشای فیلم وصیت نامه مجاهد حزب الله لبنان شهید مهدی محمد حسین یاغی است.
