حال مبهم

حال مبهمی دارد این ساعت ها. یک جور حس سرگردانی بین شادی و غم.

درست مثل غروب نیمه ی شعبان که از میلادت خوشحالیم اما شرممان میشود بگوییم چند ساله میشوی.

نمیدانم باید خوشحال باشم که هزار و صد و هفتاد و چهار سال اماممان بودی و حالا یک سال دیگر به این یازده قرن،حاضر نبودنت اضافه میشود یا غصه دار. نمیدانم باید جشن بگیریم و یا این بار عزادار حال و روز غیبت خودمان باشیم.

اصلا به قول شاعر این جشن ها برای من آقا نمیشود...

یااباالمهدی

میان این همه دشمن چه میکند مهدی؟

ز غربت پسر من خدا خبر دارد...